Gisteren rond deze tijd verschenen de eerste kriebels in de buik. Ik denk dat ik drie keer van outfit ben veranderd om dan terug te eindigen met hetgeen ik als eerste keuze had klaargelegd. En dan hop, de fiets op naar de afgesproken locatie in Antwerpen. De weergoden waren me iets minder goed gezind dan ik had gehoopt, dus in volle regen-plunje en met een grote bezorgdheid over mijn haar en make-up stelde ik mezelf uiteindelijk gerust dat ze de wilde look eventueel ook zouden kunnen appreciëren.
Ik zeg ‘ze’ want zijn zus kwam ook mee. Yep, hij heeft een zus waarvan ik nu nog niet weet of ze ook mijn (half)zus is. Vrijdag had ze me al wat privé WhatsApps-jes gestuurd waarin ze meedeelde dat ze best toch ook wel nieuwsgierig was: naar mij als persoon en het waarom onze levens elkaar kruisen. Ze kondigde aan dat zij en haar broer best wel verschillend waren: zij is eerder een spring in t’ veld, extravert, eentje dat eerder doet en dan pas denkt. Haar broer is eerder gereserveerd, een observator, afwachtend maar ook iemand met een warm hart.
Ik was iets vroeger in het caféetje dan gepland. Het liet me toe om de haren toch wat beter in plooi te krijgen en een tafeltje te kiezen waar we het meest op ons gemak zouden zitten. Strategisch had ik me richting voordeur gezet zodat ik ze kon zien binnenkomen. In afwachting van hun komst, sloeg ik ter afleiding mijn pc open. Ik betrapte mezelf dat ik toch wel wat zenuwachtig begon te worden. Mijn fellow Donor Detectives stuurden nog snel een berichtje dat ik niet mocht vergeten ervan te genieten.
De deur ging open. Ik herkende hen en liep ze tegemoet. Hoe begroet je mensen die je nooit gekend maar waarvan DNA-testing uitwijst dat je aan elkaar verwant bent? Ik liet mijn gevoel spreken en gaf zijn zus een grote knuffel en de traditionele 3 kennismakingszoenen. Haar broer kreeg enkel de drie zoenen (ik ben niet zo voor het knuffelen van vreemde mannen 🙃).
Soit. Ik begeleidde hen naar tafeltje en stelde voor dat ze over mij gingen zitten zodat we elkaar goed konden bestuderen. Ze waren openhartig: over zichzelf, over het leven dat ze tot op heden had gekend, hun jeugd en de relatie met hun ouders. Zijn zus nam vooral het woord, maar dat was helemaal niet erg. Beiden hebben ze een cynisch gevoel voor humor dat ik wel smaken kan en voor een stukje ook herken.
Wat me meteen opviel toen hij woord nam, is dat hij echt wel trekken van mijn broer heeft. Ikzelf heb nooit gevonden dat ik fysiek op hem lijk. Misschien het voorhoofd en de aanleg voor moedervlekken, maar voor de rest vind ik niet dat je aan ons ziet dat we volle siblings zijn. Ook in de foto’s van vroeger zie ik haast geen gelijkenissen tussen ons: hij was blond met blauw/groene ogen, ik had bruin haar en bruine ogen. Wat wel keer op keer vreemd doet is dat in bepaalde foto’s mijn zoon hard op mijn broer wegheeft. Soms zijn de gelijkenissen zo treffend dat het lijkt alsof iemand zich Photoshop-gewijs heeft uitgeleefd.
Maar terug naar het caféetje in Antwerpen. Zijn lichaamspostuur deed me aan die van mijn broer denken maar ook zijn lichaamstaal evenals de kleine bewegingen die hij met zijn handen maakte als hij aan het woord was, verrasten me. Mijn broer kan in conversaties zijn bovenlichaam en schouders ook naar achter trekken. Raar om een kenmerk waarvan ik dacht dat deze aan één iemand eigen was bij een ander op te merken. Ik hoop van harte dat we ooit allemaal eens een keertje samen kunnen afspreken om te nagaan of het klopt wat ik zie en het niet louter een projectie van me is.
Zijn zus had een resem foto’s mee: van hun ouders, grootouders en van toen ze klein waren. Ze vertelde dat ze de afgelopen week was beginnen graven in documenten en haar licht had opgestoken bij mensen die mogelijks meer konden vertellen. Zo wist ze dat hun ouders moeite hebben gehad om zwanger te worden. Na een aantal miskramen kregen ze met ‘een beetje hulp’ hun eerste kind: een zoon. Wat die hulp was had ze niet kunnen achterhalen. Haar moeder is namelijk al op leeftijd en haalt fictie en realiteit soms door elkaar. Nooit is er bij hen thuis gesproken over een specialist noch over een behandeling met donormateriaal. 2 jaar na de geboorte van haar broer werd haar moeder natuurlijk zwanger van haar. Zij werd omschreven als het mirakel kind, eentje dat er zogezegd nooit had kunnen komen zonder hulp.
Broer en zus lijken fysiek niet echt op elkaar. Het verschil in uiterlijk heeft hun jeugd wel gekenmerkt. Zo passeerde de zin ‘jij moet er eentje van de facteur zijn’ ook bij hen regelmatig de revue.
Hun vader is ondertussen overleden, aan hem kunnen ze dus niets meer vragen. De zus heeft de afgelopen week contact opgenomen de vroegere beste vrienden van haar vader. Eén van hen had wel iets bijzonders te vertellen. Haar vader zou voor een bevriende fertiliteitsarts in de jaren zeventig sperma hebben gedoneerd. Het niet dezelfde arts als diegene die mij, mijn broer en zus verwekt heeft, doch situeert deze arts zich ook in het Brusselse. Sperma werd in die tijd al ingevroren en door artsen onderling uitgewisseld. Ik ben momenteel naarstig op zoek naar een of dè link tussen hen beiden.
In afwachting van dit alles blijft natuurlijk de vraag hoe het precies komt dat we aan gelinkt werden. Samen denken we dat er 2 opties mogelijk zijn: ofwel werd mijn halfbroer ook verwekt met donormateriaal zonder dat dit hem ooit werd meegedeeld, ofwel is hun vader mijn biologische vader.
Tapdansend tussen die twee opties, hebben we gisteren getracht het antwoord te kunnen afleiden in hetgeen we vandaag de dag al weten èn wat werd afgetoetst bij onze dierbaren. Zo denkt de halfzus en haar fanbase dat mijn onderkin als lippen d’office het familiekenmerk is dat ik van haar vader heb overgeërfd. Aan andere kant heb je het verhaal van de broer die zich altijd als een vreemde eend in het nest heeft gevoeld. Het kwartje kan nog steeds aan beide kanten vallen. Kwestie van de spanning erin te houden. I always liked suspense thrillers, dus waarom dit ook niet toepassen op het leven?
De zus heeft zelf nog geen DNA-test gedaan. Haar broer heeft ondertussen wel voor haar een test gekocht. Mocht hij dat niet gedaan hebben, dan stak er eentje in mijn rugzak klaar om aan haar te geven. Binnenkort zal ze haar wangen schrapen en de stalen richting de DNA-databank opsturen in de hoop dat haar DNA een antwoord bieden kan op vragen die reeds lang sluimeren.
Needless to say dat ik benieuwd ben, maar vooral blij om aan de andere kant van de wand twee lieve als fijne mensen te mogen ontmoeten. En dat ongeacht hoe dit verhaal verder verlopen zal, ik alvast vind dat meer dan enkel wat DNA ons met elkaar verbindt.
Groet,
Steph
(Ik wou in mijn voetnoot even de schoonvader van de halbroer bijzonder bedanken dat hij wegens fascinatie en interesse voor genealogie gans zijn familie voorzag van een DNA-test. Dit deed hij om zijn stamboom accurater en voller te krijgen. Ondertussen is die familie wild enthousiast over de match en de wending die ook hun boom wat meer swung geven zal.)
