Ik zit op een bankje wanneer ze me tegemoet komt lopen. Met een grote glimlach begroeten we elkaar. Haar telefoonnummer had ik via het meisje uit zijn vroegere woonst verkregen. Wat was ik blij dat ze me had teruggebeld. Niet alleen stond ze open voor mijn verhaal, ze was ook bereid me te ontmoeten.
Elkaar in het echt begroeten deden we ondertussen al 2 keer. Zij was één van zijn beste vriendinnen en was ook diegene die de laatste weken van zijn leven voor hem heeft gezorgd. Want hij was ziek, heel ziek toen hij in het ziekenhuis opgenomen werd. Regelmatig bezocht ze hem en bracht ze spulletjes als laatste verzoekjes mee.
We nemen plaats in een caféetje. In mijn beste Frans vertel ik over het hoe en het waarom ik op hem ben uitgekomen. Ik laat haar weten dat zijn heengaan nog steeds een grote indruk op me achterlaat, maar dat ik rust vind in de verhalen die zijn dierbaren met me te delen hebben. Ook zij schetst een beeld van de mens die hij was en de vriendschap die ze deelden.
Hij was creatief, een kunstenaar, eerder introvert dan extravert, eigenzinnig en vasthoudend aan soms sterke meningen. Hij hield van dansen en had bovenal een gigantische voorliefde voor al wat Afrikaans was: de mensen, het eten, de culturen, de kunst, …
Hij was een recht-toe-recht-aan mens en had het niet voor double-faced people. Hij vocht tegen (sociaal) onrecht. Zo hield hij de ongepermitteerde bouw van een appartement tegen, kaartte hij gemeentelijke geldverspilling aan en waakte hij over onveilige situaties voor de daklozen uit zijn buurt. Hij was iemand die mensen kon motiveren en mobiliseren.
Hij hield van de liefde, was er even gulzig als vrijgevig mee doch mochten er niet veel dicht in de buurt van zijn hart komen. Dit had te maken met het leven dat hij leidde maar ook de jeugd die hij had gekend. Tot aan zijn dood zou hij meermaals door zijn familie verworpen worden, ongeacht zijn pogingen hem eerlijk en correct te behandelen.
Het stemt me droef te horen dat hij ook is afgewezen. Ik snap niet waarom mensen de ander soms de duvel aandoen. Niemand wint hiermee, er is alleen maar meer verlies en verdriet. Iemand ontkennen of ontzeggen doet die persoon niet verdwijnen: hij blijft iemands zoon, broer of nonkel.
Ze had foto’s van hem bij. Gretig nam ik ze ter hand. Twee ogen staren me aan. Wie had ooit kunnen denken dat ik hem zou kunnen aanstaren? Even beeld ik me in dat ik terug in de tijd kan, naar het moment waarop de foto getrokken werd en ik vanachter de camera verschijn. “Verrassing!” zou ik hem toewerpen om hem dan te vragen wat tijd, als in weken 🙂 , vrij te maken.
Zijn vriendin vertelt me dat hij het geweldig zou gevonden hebben om onverwacht op een biologische dochter te botsen. Ik blijf het doodjammer vinden dat dit ons beiden niet werd gegund. Het had vonken gegeven, daar ben ik van overtuigd. Misschien had het zijn leven nog wat bijgekleurd, de teleurstellingen wat weggevaagd en een nieuw elan aan ons beiden gegeven.
Het is tijd om te gaan. Ze zegt me dat ik alle foto’s mag hebben. Blij maar ook diep ontroerd neem ik ze in ontvangst. In de omslag zit nog iets voor me, iets persoonlijk van hem. Ook dat mag ik mee naar huis nemen.
Gescheiden door tijd, leven en dood, is het met geen pen te beschrijven hoe het voelt iets van hem dicht bij me hebben. Ik koester het elke dag.
Groet,
Steph
Groet,
