Bij thuiskomst wacht mijn dochter me op. Haar handen omsluiten een doosje. “Dit is voor jou” zegt ze. Ik open het en vind er een grote trofee button in met de woorden ‘I did it’ op. Indeed, ik deed het wat velen voor niet voor mogelijk achten of hadden aangegeven dat ik geen recht op had: de kennis over echte afkomst.
Zoals eenieder heb ik maar 1 biologische vader. De mijne was zogezegd onbekend of onbestaand. Die ene heb ik nu echter gevonden.
Terugblikkend op het afgelegde pad in het doolhof dat anderen aanlegden zijn er een aantal mensen waar ik in het bijzonder aan moet terugdenken.
Ik denk aan alle fertiliteitsartsen terug die logen, intimideerden of beschimpten:
- Robert Schoysman, de man die mij en zovele anderen verwekten zowel in als buiten zijn privépraktijk.
Hij die:- bij mijn moeder een cocktail toediende zonder haar en haar echtgenoot hierover in te lichten.
- aan de ouders vertelde dat de donor een getrouwde man met gezonde kinderen was (zowel onze bio vader als die van mijn zus bleken jonge naïeve ongetrouwde en kinderloze studenten te zijn).
- ouders garandeerde dat het volgende kind met het sperma van dezelfde donor zou verwekt worden.
- stiekem sperma van UZ Jette meenam om er zijn eigen spermatank mee te vullen.
- zijn vrouw alle dossiers in de fik liet steken.
- Thomas D’Hooghe (ooit hoofd fertiliteit KU Leuven): “het is omdat je niet gewenst was dat je persé wil weten waar je vandaan komt” zei vlak voor ik met hem de live studio van Terzake in 2013 betrad en later ook nog met het vingertje ‘jij gaat hier niet de anonimiteit afschaffen hé’ in mijn gezicht stond te wijzen.
- Luc Segal (ooit hoofd fertiliteit Sint-Augustinus en vroegere assistent bij Robert Schoysman) die toen hij vaststelde dat ik hem niet kwam bedanken als grondlegger van het Belgisch donorconceptie-beleid (which he is not) me de deur wees, aangaf dat ik vooral blij moest zijn dat ik bestond en me achteraf me nog een factuur toestuurde.
- Mireille Merckx (gynaecoloog en oud- assistente bij Robert Schoysman) toen ik haar vertelde dat haar oppergod bij mijn moeder een spermacocktail had toegediend, ze dit ten stelligste verwierp en opperde dat ik de seksuele relaties van mijn moeder maar van dichterbij moest gaan bekijken.
- Het rijtje aan fertiliteitsartsen en de ‘ethicus’ die mij en mijn soortgenoten in een krant van genetisch fundamentalisme beschuldigden gewoon omdat we gewoon onze roots willen kennen. In dat rijtje: Thomas D’Hooghe (KU Leuven), Herman Tournaye (VUB), Yvon Englert (ULB), Anne Delbaere (ULB), Willem Ombelet (U Hasselt), Christine Wyns (UCL) en Guido Pennings (U Gent).
- Aan de Orde van Geneesheren maar ook de voormalige ministers van Volksgezondheid Laurette Onkelinx en Maggie De Block die liever hun hoofden in de grond staken dan effectief in het belang en het welzijn van donorkinderen te handelen. De handjes bleven echter wel boven de grond, meer bepaald over de hoofdjes van fertiliteitsartsen en de industrie die ze vertegenwoordigen. Ikzelf kijk alvast onzettend uit naar de dag dat de lijken uit de kasten van hun legislatuur vallen.
Jullie hebben allemaal niets gedaan behalve mij, en anderen zo hard mogelijk proberen tegen te werken of te schofferen. Iemand anders zou het misschien opgegeven hebben. Doch voor mezelf gaf het meer stuwingskracht om de queeste verder te zetten. Weet dat ik voor jullie allen speciaal het middelvingerpak ook effectief heb aangekocht. F*ck you and no thank you.
Maar ik denk ook aan diegenen die me een hart onder de riem staken, me kracht lieten bijtanken door hart en armen open te stellen en zij die me echt verder hebben geholpen. Dat rijtje van mensen is zo veel langer en schoner dan het allegaartje van hierboven.
Allereerst een gigantische shout out naar manlief en mijn 2 geweldige kinderen. Zonder hen had ik dit echt niet gekund. Ze zijn mijn trouw en toeverlaat, mijn thuis en haven als ik met mijn geabimeerde speedboot binnen kwam varen. Dank voor het geduld, geborgenheid, troost, luisterende oortjes en jullie gevoel voor humor.
Hier is ze dan dames en heren: de enige en echte zus Phie (maar ze reageert ook op ko-fieeeee). Zij is de zus die me haar op sleeptouw liet nemen, zij bij wie een half woord of één blik genoeg is om elkaar te begrijpen. Ookal kwam mijn queeste je af en toe de oren uit, ik heb je hart en jij het mijne nooit verlaten.
Aan die grote meneer die menig anderen met verschillende titels horen te benaderen. Ik heb je altijd als mijn vriend en geadopteerde grootvader mogen benoemen. Ondanks de pensioengerechtigde leeftijd stond en sta je naast mijn zij. Ofwel in het echt, ofwel in hart en gedachten. Ik had je bij de aanvang van onze vriendschap beloofd je je geen moment zou vervelen. Kijk eens aan: ik heb meer dan mijn woord gehouden. Dank voor je steun, je humor en wie je bent. Ook dank aan je lieve vrouw van wie ik je regelmatig lenen mag zodat we samen het grotere perspectief kunnen gaan schetsten. Dat we nog lang mogen mogen en kunnen kunnen.
Aan de grieten van de Donor Detectives Monique, Ester, Eefje, An, Emi en Els Leijs die zomaar even de beste maar ook liefste familiedetective is. Verbonden door dezelfde strijd werden onze levens ook voor een stuk in elkaar verweven. Nu we met zijn allen hebben gevonden, maakt dit van ons a very bad ass crew, eentje waar we met zijn allen met gigantisch veel trots op kunnen terugkijken. Wij deden wat anderen nalieten te waarborgen. Daar bovenop hebben we al zoveel anderen geholpen om te vinden of gevonden te worden.
Aan alle donorkinderen, donoren en ouders die ik tot op heden mocht begroeten. Jullie gaven en geven me de kracht om elke keer weer te staan. Ik weet dat slechts weinigen publiekelijk willen, kunnen of durven spreken. Dit neemt niet weg dat ik jullie verhalen en vragen met me meedraag in hoop dat er ooit echt en oprecht naar jullie allen geluisterd wordt. Voor zij met wie ik een nauwere band opbouwen kan: dank voor je vriendschap, je troost en herkenning. Ookal voelde ik me bij momenten alleen, ik was het nooit omdat er altijd iemand van jullie in de buurt was.
Aan de familie van Marc, meer bepaald zij die me te woord stonden en me hun leven lieten binnenwandelen. Dank voor jullie vertrouwen en geduld. Marc leeft misschien dan niet meer, ik ben blij ook jullie gevonden te hebben. Ik kijk naar uit naar onze eerste echte fysieke ontmoeting, naar de verhalen, naar de knuffels en wederzijdse schouderklopjes.
Aan de dichte vrienden van Marc die de kruimels van zijn bestaan te delen hadden. Dank om hem even dicht te laten voelen ook al is hij er niet meer. Dank voor de foto’s, een aantal van zijn persoonlijke spullen, de verhalen evenals als de richtingaanwijzers naar de kern van wie hij echt was of wou zijn. Dat ik met jullie allen ooit op een dag in dichte nabijheid op zijn leven het glas mag heffen.
Rest mij enkel een groep van individuen te bedanken die elk van zichzelf weten waar ze voor mij een steen wisten te verleggen zodat het pad naar hem korter werd of me verluchting boden toen het te zwaar werd om te dragen. Dank aan Irma, Kaat, Zoë en Glenn, Monique, Serge, Michel, Benny, Rose, Rik, Carl, Jaak, Patrick, Natascha, Jean, Jeanine, Caro, Paul, Richard, Miranda, Emily en Benoit, Evi, Chantal en Philippe.
Jullie behoren voor altijd tot de troetelberen-squad.
Groet,
Steph
