Onlangs maakte een vriendin me attent van volgend event: ‘Dag van de kinderwens’. Dit is een namiddag door De Verdwaalde Ooievaar georganiseerd voor volwassenen met het onvervuld verlangen om ouders te worden. Volgens de aankondiging kan je er met lotgenoten en deskundigen kennis maken. Zo zullen 4 thema’s aangekaart worden: ‘Behandelen = grenzen verleggen’, ‘De stap naar een donor’, ‘Adoptie en pleegzorg’ en ‘Samen verder’.
Op mijn vraag aan de organisatie of er die dag ook aandacht zal geschonken worden aan belangen en welzijn voor het kind, kreeg ik als repliek dat de namiddag gericht is op delen van verhalen en het niet gaat over informeren noch belangen verdediging. Op zich een vreemd antwoord daar:
- Als je niet wenst te informeren waarom zijn er dan deskundigen uitgenodigd of kom je überhaupt bijeen om het over die 4 thema’s te hebben?
- Maar ook, er worden wel degelijk belangen verdedigd namelijk die van de volwassene die een eicel, sperma of baarmoeder te kort komt/kwam zodat alsnog via allerhande constructies een kind in handen gelegd kan worden.
‘Dag van de wensouder’ had als naam correcter geweest gezien het gebrek aan net die essentiële inhoud om het woord ‘kind’ er aan te kunnen plakken, maar ergens weet ik ook dat je niet meer kan verwachten van een organisatie dat zich financieel laat sponseren door een eicelkliniek in Spanje.
Maar dit terzijde. Dit is niet hetgeen me het meeste stoort aan het event daar overal in Vlaanderen zulke bijeenkomsten worden georganiseerd, of het nu in een kliniek of het Hilton in Brussel is.
Hetgeen het meeste wringt is dat het event plaatsvinden zal op het Koningsteen te Kapelle-op-den-Bos. Voor velen onder jullie zal de naam of het dorp niets zeggen. Voor mezelf is dit één van mijn dierbaarste plekken, daar ik er ben opgegroeid. Het was namelijk het vroegere domein van mijn grootouders. Mijn ouderlijk huis ligt op een 100 meter afstand vandaan. Heel vaak nam ik het bosweggetje tussendoor om mijn grootmoeder tegemoet te wandelen.
Deze plek bracht me iets van zorgeloosheid in een jeugd die moeilijk te bevatten was. Samen met mijn broers en zus liep ik er rond, zat ik onder de grote eik of in de kleine keuken terwijl oma pudding maakte en ik vingerkoekjes aftroggelen ging. Steeds in mijn buurt de Duitse scheper van mijn grootouders met wie ik mijn eerste hechte vriendschap deelde. Uren hebben we samen gespeeld.
Maar het domein is ook een plek waar de leugens zich verder en dieper manifesteerde. Wie had ooit kunnen denken dat deze plek net die donorkinderen de wereld zou insturen die het huidige beleid in vraag zouden beginnen te stellen? Die kinderen die voor bewustwording trachten te zorgen zodat kinderwensen niet langer meer met een sleutelgatperspectief bekeken worden? Maar ook diegenen die er in slagen om andere donorkinderen waarheden aan te reiken zodat ze niet langer meer worden voorgelogen.
Hoe ironisch is het dat in november net daar volwassenen te beperkt advies zullen krijgen welke mogelijks resulteren zal in de verwekking van nieuwe Steph, Sophie en Bernhards, 39 jaar na datum. Donorkinderen die achteraf mogelijks zullen achterhalen dat op de grond waar de eerste generatie opstond om het fundamentele onrecht aan te kaarten het plan werd gesmeed om net op dezelfde manier in hun belangen en stambomen te snoeien.
Groet,
Steph
Steph Zoekt Familie 